Waarom ik soms bepaalde dingen doe of juist niet doe...!

Even moet het tot mij doordringen als ik wakker schrik. De telefoon rinkelt doordringend en verscheurd de stilte van de nacht. In het donker loop ik naar de telefoon op mijn bureau. Hallo zeg ik duidelijk, maar toch zachtjes. Aan de andere kant van de lijn hoor ik gesnik, hartverscheurend, doordringend gesnik..Ik heb een vermoeden wie het is. Zachtjes zeg ik de naam van degene waarvan ik denk dat die het is. ...Geen reactie , alleen gesnik....Ondertussen maakt een grote, overwelgende angst zich van mij meester. Angst voor wat ik mogelijk te horen zou kunnen gaan krijgen, als degene aan de andere kant van de lijn wat kalmer is geworden..Dan hoor ik een stem. Het is niet de stem die ik dacht te gaan horen. ...Ik zucht en voel alsnog even een bepaalde golf van opluchting over mij heen stromen..



Vertel het allemaal eens. Waarom heb je zo een verdriet?.Ik schuif mijn stoel naar achteren en knip het schemerlampje aan wat op mijn bureau staat. Luister naar het verhaal en probeer het gelijktijdig ook te relativeren, niet te oordelen en vragen te stellen. Naar je intuïtie luisteren kan een goede zaak zijn, maar je laten leiden door je emoties is dat niet altijd.  Luisteren is soms echt het beste wat je kunt als er een probleem is en volgens mij is dit, denk ik  zo een moment...Ook kan kritische vragen stellen tot nieuwe inzichten leiden bij degene die zijn verhaal verteld,

Als moeder zijnde ben je toch al snel geneigd om problemen en verdriet op te lossen voor je kinderen. Dat is echt heel normaal en menselijk..Alleen is het op een bepaald moment volgens mij wel  zo dat je als je kinderen volwassen zijn. Je kind zijn eigen beslissingen neemt en keuzes maakt. Dit zijn zeker niet altijd de keuzes die jij als ouder zelf zou maken. Maar ze zijn volwassen, je taak is dan volgens mij niet meer beslissend en opvoedend maar sturend of adviserend..Je kunt niet meer al de gevolgen van hun keuzes opruimen of verbeteren..

Ik merk dat je langzaam wat rustiger word tijdens het vertellen van het verhaal. Ineens word er een kopje thee voor mij op het bureau gezet..Ik voel een heel zacht klopje op mijn schouder. Soms zeggen daden veel meer dan woorden en dit is zo een moment waarop dit zo is.  Terwijl wij  met elkaar over het probleem praten komen we tot afspraken en inzichten die het leed zouden kunnen verzachten. Als ik na een behoorlijke tijd luisteren, vragen stellen en uitleggen de telefoon neer leg....hoop ik dat je de beste weg naar oplossing van het verdriet zelf gaat nemen.

Ik weet dat er heel wat moet gebeuren om deze intense emotionele pijn op te lossen. Ik weet ook dat je wilt en dat ik er ben op een manier die voor ons beiden het beste is. De tranen branden achter mijn ogen en langzaam rollen ze over mijn wangen. Een rollercoaster van emoties overspoeld  dat moment mijn rationele gedachtengang weg ...Ik zet nog een kopje thee en bedenk wat mijn bijdrage kan zijn om mee te werken aan de oplossing van dit leed.  Ik heb geen idee op dat moment, het moet eerst eventjes allemaal bezinken...

Een ding weet ik ondertussen zeker...

In de weg naar de oplossing voor jou verdriet zijn er ondertussen al meer mensen die ontzettend  van je houden, die ook met je mee willen lopen,  die met elkaar " bergen" kunnen verzetten en die je steunen bij elke hobbel die je tegen gaat komen...Er zijn grote stappen gezet en nog beter weet ik..Jij gaat dit echt oplossen, .... Wij gaan dit aanpakken ....en ik jullie moeder ..Vertrouw op jullie en ....ben hoe dan ook, trots op jullie allemaal...