zaterdag 21 november 2015

Kort verhaal: In nevelen gehuld...

Zoals sommigen van mijn vaste lezers waarschijnlijk weten, ben ik dol op de sfeer die de nacht uitademt. Dit heb ik altijd al gehad en dat is niet veranderd sinds ik in Utrecht woon. Ik kijk dan  midden in de donkere nacht over de stad uit. Soms kun je door de mist de Domtoren niet zien en terwijl ik dit opschrijf is het ook zo een nacht...Even sluit ik mijn ogen, en luister naar de zachte muziek op de radio...Mijn gedachten dwalen onverwacht af naar een heel wat jaartjes terug...Wandel je even met mij mee op die ene een mistige avond?...




Het geluid van mijn voetstappen echoden door de mistige straat. Ik rilde,een beetje..Hoe was het mogelijk dat het zo mistig was op deze september avond? Even stond ik stil en toen liep ik iets sneller de stenen trap op. Ik stapte een schemerig verlicht halletje in . Mijn handen voelden de kou van de metalen deurklink. De deur zwaaide open en een gezellig geroezemoes kwam mij tegemoet. De temperatuur binnen was aangenaam en het zag er weer gezellig uit. Terwijl ik naar de bar liep, slingerde ik nonchalant mijn jas over een haakje aan de kapstok. Ik bestelde een koffie en liep naar het kastje waar mijn keu in opgeborgen staat.

Ik pakte mijn spullen uit het kastje, ondertussen vroeg de barman , aan welke tafel ik ging spelen. Ik knikte in de richting van de tafel waar ik wil gaan spelen .Hij zette mijn koffie op het tafeltje in de buurt. Toen ik de ballen in de startpositie had neer gelegd stootte ik de bal weg. Hij rolde rustig over het groene laken in de richting die ik in gedachte had. Ik vond het heerlijk om te spelen, en dat hoefde niet speciaal met een tegenstander, Ook het oefenen was erg leuk..Na een tijdje spelen liep ik nogmaals richting de bar, bestelde nog een kopje koffie en stak een sigaretje op. Ik maakte een gezellig babbeltje met een van de andere gasten van het café en besloot weer  verder te spelen...

De jongeman aan de bar vraagt wat je wilt drinken? klinkt ineens de stem van de barman naast mij. Ik kijk op en volg zijn blik, richting....Een jongen van rond de 23, donkerblond haar. Hij draagt een jeans en een bruine leren jas. Wie is dat? vraag ik aan de barman..Dat is een Schipper. Hij ligt met zijn schip hier in de haven voor een paar weken. Ik twijfel even,.. De schipper glimlacht uitnodigend naar mij. Een rij met prachtig rechte tanden verschijnt.  Ik zei tegen de barman dat  ik wel wat wilde drinken en dat hij het wel op de bar neer kon zetten. Ik ruimde mijn spullen op, legde de biljartballen op de klok terug en liep langzaam richting de bar. Ik schoof een kruk opzij, zodat ik lekker kon staan aan de bar en bedankte de Schipper voor het drankje...

Hij stelde zich voor  en ik hoorde een overduidelijk Engels accent, in zijn stem. We kletsten over koetjes en kalfjes. Over de reden waarom hij met zijn schip in de haven lag  Het was een geanimeerd gesprek, we dronken nog wat drankjes samen. Er was duidelijk een "klik " tussen ons .Toen ik iets later vertelde dat ik naar huis wilde gaan bood hij aan mij even lopend thuis te brengen...Ik twijfelde, was dit wel wijs? Het was tenslotte nog steeds wel een onbekende...Ach... dacht ik dan ineens, ik ben tenslotte ook geen watje, op dat gebied...Buiten aangekomen bleek de mist veel erger geworden te zijn dan hij eerder op de avond was..We kletsten onderweg wat over de mist, en hadden best veel plezier zo samen ....Onderweg, richting mijn huis...

Bij de voordeur aangekomen, vroeg hij of we elkaar nogmaals konden zien. Ik knikte. Wij maakten een afspraakje en vervolgens kreeg ik een vluchtige halve kus op mijn wang. Eigenlijk was het  meer een soort van aai, langs mijn wang...In de mist zag ik zijn  silhouet verdwijnen en toen ik ietsjes later binnen was, wist ik eigenlijk  niet goed wat ik moest denken van deze ontmoeting...Die nacht kon ik echt niet slapen, Ik lag te draaien en te woelen en keek zenuwachtig uit naar de volgende ontmoeting...

We hebben elkaar nog vaak gezien en gesproken na die ene avond .... Met elkaar gelachen en gehuild Regelmatig zochten wij elkaar op door heel Europa, .... Schreven elkaar, stuurden telegrammen en belden elkaar vaak , ook al bestond de mobiele telefoon en internet nog niet...Hoe leuk en fijn wij het vaak bij elkaar vonden......We konden niet zonder , maar ook niet met elkaar leven...Jij verdween, net zo onverwacht als dat je in mijn leven kwam. Waar jij was?...Geen idee, ...Dat was voor iedereen in nevelen gehuld..

Afgelopen week kwam ik hem weer tegen ...Deze keer in de Digitale wereld...
Mijn mond viel open toen ik goed naar de achtergrond van de foto keek,  Thuis stond er onder de foto....Ik herkende het direct, zeker weten......Morgen als de mist weg is, kan ik de toren ook weer zien...

Wat kan de wereld toch klein zijn...

Dank je wel voor het lezen van dit verhaal, waar een "personal touch" aan kleeft...




7 opmerkingen:

  1. Vertel meer! Vond het echt leuk om dit te lezen. Wie is die knappe schipper?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Boeiend geschreven! Het maakt je wel nieuwsgierig wie het dan is!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Oei, wat een mooi verhaal...ik krijg gewoon een beetje kippenvel ervan!
    Wat leuk dat je Utrecht woont, ik ben er geboren en woonde er mijn halve leven. En ik ben ook een avond/nachtmens...lig nooit voor 24.00 uur in mijn bed.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wauw wat een mooi verhaal!!!! mooi geschreven Petra!!

    BeantwoordenVerwijderen