Persoonlijk: Home is where the heart is ..

Vorige week kreeg ik van Agneta van Atenga.nl  dit schattige bordje toegezonden met deze quote. Ik wist dat ze het bordje aan mij zou zenden omdat, zij mij al had laten weten dat  ik een actie had gewonnen op haar vorige blog, Travel Suitcase. Op het moment dat de postbode het pakketje afgaf stond ik op het punt op bezoek te gaan bij mijn oudste zoon en zijn gezin.

Sommige zullen het weten, andere volgers misschien nog niet! Mijn kinderen wonen allemaal op zichzelf in Schiedam. Omdat ik na mijn huwelijk naar Utrecht ben verhuisd zie ik ze minder vaak, dan toen ik zelf ook nog in Schiedam woonde. Ik heb er geen spijt van dat ik naar Utrecht ben verhuisd maar ik vind het wel jammer dat ik mijn kleindochter van 6 maanden natuurlijk niet dagelijks zie..

Ietsjes later stap ik in de trein naar Schiedam en als ik naar buiten kijk, dwalen mijn gedachten af naar het bordje: Home is where the heart is. Ik zink een beetje weg in mijn gedachten. Het grootste gedeelte van mijn leven heb ik gewoond in de regio waar ik nu naar toe reis. Eigenlijk zelfs in de buurt waar mijn kinderen wonen. Ik kan iedere straat dromen en kan daar zonder nadenken aan een onbekende, de weg wijzen. Ik heb er op school gezeten, mijn hele familie woont er ... Is dit mijn thuis? Is daar mijn hart? denk ik terwijl de trein langzaam het station Schiedam Centrum binnenrolt.

Even later wandel ik in het zonnetje door het park naar het huis van mijn oudste zoon. Het park is veranderd. Het is erg mooi geworden .Het stukje lopen voelt vertrouwd. Bij de brug kom ik een bekende tegen .Hij zwaait naar mij als ik hem vorige week nog zag. Grappig, bedenk ik. Ik ben al 5 jaar weg uit deze wijk. Een paar minuten later stap ik binnen, in het huis van mijn zoon en schoondochter. Mijn kleindochter laat een grote glimlach zien als ik iets tegen haar zeg...

Na de avond maaltijd, laat ik even het hondje van mijn schoondochter uit. Ik wandel door de winkelstraat en merk de grote leegstand van de winkels op.  Het ziet er kaal , grijs en grauw uit. De straten voelen ook heel smal aan en hoe vreemd het ook mag klinken, ook een beetje donker !De jeugd die rondhangt in een groepje op een pleintje ken ik niet bij naam of van gezicht. Dat is vreemd...Ik kon een paar jaar terug haast iedereen in deze wijk....

Als ik veel later op de avond, weer  in de trein naar Utrecht zit, gaan mijn gedachten weer terug naar de quote. Het donkere landschap raast voorbij..Was dit mijn Huis? Is hier mijn hart?..overdenk ik mijn indrukken van de afgelopen dag.... Utrecht Centraal, klinkt er door de intercom van de trein. Ik sta op en ga bij de deuren staan. Iets later loop ik tussen de vele mensen op het station, naar de fietsenstalling. Ik doe het licht op mijn fiets aan en fiets door de donkere stad.

Gelukkig, Ik ben er haast, denk ik als ik er bijna ben. Ik kijk omhoog en zie een schemerig lichtje in onze woonkamer branden. Ik zet mijn fiets weg in de berging, loop de trap op en steek de sleutel in het slot. Als ik de deur opendoe, zie ik dat de kaarsen branden en er een verse pot thee op de tafel staat. Mijn man en ik kletsen even over onze belevenissen de afgelopen dag en als ik mijn "luie pak "en pantoffels aantrek, kijk ik nog even naar het bordje...Is dit mijn thuis?, Is hier mijn hart?

Home is where the heart is.. .. .