zaterdag 6 juni 2015

Persoonlijk:.De donkere pagina's uit mijn leven!

Eigenlijk schrijf ik maar weinig heel persoonlijke artikelen. Dit is altijd een beetje een bewuste keuze geweest van mij. Toch besloot ik afgelopen dagen, het een en ander, gewoon eens neer te zetten en te delen met jullie...Ieder mens voelt zich wel eens een beetje down of neerslachtig. Dit is heel normaal en meestal gaat het ook vanzelf weer over. Ook ik heb dit wel eens, ....maar dit was ook wel eens anders in het verleden.....Heel anders!





Ongeveer 25 jaar terug voelde ik mij ook eens neerslachtig en een beetje down.. Natuurlijk kwamen die gevoelens niet ineens op zetten. Deze hadden een duidelijke oorzaak...Ik had als jong meisje en erg jonge vrouw  veel meegemaakt.  Ik ben opgegroeid in kindertehuizen. Mijn vader is vroeg overleden en ook was ik als  tiener moeder geworden...Achteraf gezien was het niet het einde van de wereld, maar als je er middenin staat kunnen zulke situaties als een blok beton op je schouders drukken....

Op de een of andere manier kon ik daar allemaal niet zo heel erg goed mee omgaan. Ik vond het moeilijk om nu precies uit te leggen wat ik daadwerkelijk voelde. Ook voelde ik best veel onmacht over de dingen die mij toen overkomen waren...Helaas zijn wij mensen, geneigd om van alles en nog wat te plannen, maar hoe vreemd ook, meestal loopt het heel anders in een mensenleven...Ik vond het leven, in elk geval, best zwaar, ...

Nadat ik een paar jaar later gescheiden was en mijn kinderen niet meer piepklein waren, ben ik een opleiding gaan volgen tot Beveiliger..Ik voelde mij hier heel goed bij, want wat was ik trots om op mijn 30e nog een opleiding en alle andere specialisaties op dat vakgebied af te mogen en kunnen maken .Eigenlijk had  ik ook toen nog superveel geluk..Ik vond direct een baan in het door mij, o zo gewenste beroep.... Dat is wel zo prettig, dan heb je niet voor niets al die moeite gedaan.....Alleen hoe blij ik ook met mijn baan was: Ik bleef mij meestal toch zo vreemd voelen....negatief, neerslachtig, geïrriteerd, en zo ontzettend onzeker over mijzelf......



Ach, dacht ik vaak bij mijzelf, misschien voelt iedereen dat wel Tenslotte voelde ik mij altijd al, zoals ik mij voel..Niets bijzonders toch? .Alleen waarom lachen die mensen zo vaak? Doen ze maar alsof ze het leuk vinden? Het leven is helemaal niet zo leuk! Stelletje nepperds!..Zulke dingen dacht ik , echt heel vaak bij mijzelf...Achteraf zie ik wel dat dit erg vreemde gedachten waren, maar echt ik vond het heel normaal...Ik dacht het al zo lang!.

.Ik besloot heel hard te gaan werken om financieel goed, voor mijn kinderen te gaan zorgen, zodat ze een goede opleiding konden gaan volgen en wij ook in een mooi huis konden wonen...Zo werkte ik jaar in, jaar uit, ongeveer 70 uur per week, elke feestdag, elke verjaardag, haast elke weekend, meestal s'nachts!...Petra was hard aan het werk..Dit klinkt erg heftig en ik ga er niet om heen draaien, dat was heftig...Voor mijzelf,maar ook voor mijn gezin, was dat behoorlijk zwaar!

Ongeveer 7 jaar geleden, werd ik uitgenodigd bij mijn werkgever op kantoor. Terwijl ik naar het bedrijf reed, zat ik maar na te denken...Wat moesten ze van mij? Wat heb ik verkeerd gedaan?..Ik had geen idee!...Volgens mij word ik ontslagen dadelijk !.Ik wist het 100% zeker. Dat zou gaan gebeuren strakjes! Toen ik iets later op kantoor in gesprek was met mijn werkgever, vroeg zij vriendelijk glimlachend aan mij : Hoe mijn baan beviel?...Ondertussen maakte mijn gedachten overuren. Die glimlach van haar ....Wat, bedoelde zij nou met die gemene glimlach? ....Ik dacht op dat moment aan: hoe ik de eer aan mijzelf kon houden en ineens vertelde ik haar dat ik op staande voet ontslag nam!....

Het viel stil in het kantoortje, ...en neem maar van mij aan.....Heel erg stil...Nee, antwoordde mijn werkgever mij, Ik ga niet akkoord met je ontslag! Je word naar huis gebracht door een collega en je blijft ziek thuis tot ik je opbel...Ik kon op dat moment echt niet meer ophouden met huilen,....

Mijn werkgever heeft professionele hulp ingeschakeld en na veel gesprekken bleek ik al ongeveer 17 jaar een chronische depressie te hebben. ( Ja, dat lees je goed,...Zo lang! ) Een chronische depressie is een depressie die iets lichte is dan een "normale"depressie. Maar je voelt je nooit langer dan een paar weken wat beter en dan komen al die vervelende gevoelens weer terug. Ook bleek ik door zo hard en veel te werken een heleboel dingen niet verwerkt te hebben uit mijn leven. Ik had mijn emoties helemaal verdrongen door hard te werken..Zodat ik niets hoefde te voelen, bang voor de pijn die dan naar boven zou komen. Zo ver, ....te ver over mijn grenzen heen gegaan..Afgebrand was ik, helemaal lichamelijk en geestelijk uitgeput, ....Burned out!



Na heel veel therapie, gesprekken en oefeningen, gaat het veel en veel beter. Al zal ik nooit meer mijn geliefde beroep uit kunnen voeren. Ik blijf namelijk altijd erg gevoelig voor depressies. Regelmatig leven is erg belangrijk om goed te kunnen functioneren voor mij. Op tijd eten, genoeg rusten, regelmatig ontspannen!....Mijn droombaan moest ik, verdrietig genoeg uiteindelijk toch nog, achter mij laten..... Mijn grote huis daardoor ook.. Moeilijk vond ik het onbegrip wat ik vaak kreeg van mijn omgeving,vrienden en bij instanties....De sterke Petra, was aan het veranderen en haar omgeving veranderde niet zo makkelijk mee. Die hield toch vaak angstvallig vast aan wat ze van haar hadden kunnen zien en durven vragen......

Ik kreeg er uiteindelijk wel iets heel moois voor terug...Namelijk zelfvertrouwen, een positiever instelling. minder verdrietige gevoelens , een stabiel nieuw huwelijk, hobbies, plezier en veel meer rust en helderheid in mijn gedachten....Innerlijke rust!

En de wetenschap, dat alles in een mensenleven wat een ander overkomt, jouw zelf ook kan overkomen...

Dank jullie wel voor het lezen van dit heel persoonlijk artikel...





( * de fotos bij dit artikel zijn gemaakt in 2012)

21 opmerkingen:

  1. Dank je wel voor het delen van je heel persoonlijke artikel. Je bent veranderd zeg je, en dat geloof ik op je woord, maar wat ik van je zie is nog steeds een sterke vrouw. Eén die voor zichzelf durft te kiezen en te zorgen, zonder anderen te vergeten. Knuffel.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Jeetje Petra...heftig ook allemaal maar fijn dat je nu je draai gevonden hebt en de rust! Het is "zo makkelijk" om voor je problemen of whatever weg te lopen en net doen alsof er niks aan de hand is. Dat blijkt als je er al 17 jaar mee rond hebt gelopen! Hersenspinsels....je denkt te vaak, het zal wel aan mij liggen en dan is er weer een jaar voorbij. Totdat het echt niet meer gaat en instort. Zelf zit ik nu ook in die depressieve fase waarin ik het allemaal niet zo zie zitten en na gesprekken met professionele hulp blijkt dat dat helemaal niet vreemd is na wat je dan hebt meegemaakt! Vind het nog steeds heel moeilijk...het is zo makkelijk om te doen alsof alles goed is! Masker op en gaan...maar dat werkt niet op de lange termijn. Geduld is wat we moeten hebben...En je kan voor je omgeving beter een been breken want dan zien ze daadwerkelijk dat er wat is. Met depressie kan je boel goed voor de gek houden...jammer genoeg! Knap en tof dat je dit met ons wilt delen! We staan er niet alleen voor! Dikke kus Xxxx Mandy

    BeantwoordenVerwijderen
  3. I know the feeling! Ik lees jouw verhaal en ik krijg buikpijn. Zouden zo mijn woorden kunnen zijn!
    Als ik het woord powervrouwen eens goed ga plaatsen, dan ben jij er 1 van.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Amai zo heftig, wat heb je al veel meegemaakt! Wel goed dat je werkgever zag dat er iets aan de hand was en je uiteindelijk een diagnose had. Maar 17 jaar, dat is echt lang. Ik ben blij dat je nu je rust teruggevonden hebt!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat een super heftig verhaal Petra! Op zich niet gek dat je helemaal op was, je had zo lang zo ontzettend hard gewerkt... Respect daarvoor! Fijn om te lezen dat het nu beter gaat. Heel erg verdrietig dat je je droomberoep niet langer kan uitoefenen, maar je krijgt er weer andere leuke positieve dingen voor terug!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wouw wat heftig om dit te lezen en wat vreselijk knap dat je dit met ons wil delen... 17 jaar is echt lang!! Ik ben blij dat het nu wel wat beter gaat en dat je rust hebt gevonden:)
    Liefs Nathalie

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Oh wat heftig, klinkt als een zware periode inderdaad. Maar je bent eruit geraakt, dat is het belangrijkste. En 't feit dat je er nu zo openlijk over praat betekent echt veel.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Zo dat is heftig wat je allemaal hebt meegemaakt! Heel dapper om het hier te delen!!! En goed dat het nu beter gaat met je! :)

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Herken zoveel in je verhaal. De chronische depressie en je begraven in werk (voor mij was het op stap gaan en drinken). Goed te lezen dat je nu wel gelukkig bent!!

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Wauw wat heftig maar wat heb ik een respect voor jou!!

    BeantwoordenVerwijderen
  11. wat ontzettend heftig zeg.! en 17 jaar al met een chronische depressie lopen is écht super lang. gelukkig heb je hulp gekregen, wel jammer van je droombaan, maar waar de ene deur sluit gaat er vroeg of laat een andere deur open ♥ xx liefs

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Wauw, ik ben heel trots op je dat je dit met ons hebt gedeeld! Heel heftig wat je allemaal hebt meegemaakt. Ik ben dan ook blij om te lezen dat het nu beter gaat, dikke knuffel!!

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Wow, heftige dingen allemaal.. Wat goed van je dat je dit deelt. <3 Respect hoor, Petra!

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Ik heb alles tot op de laatste letter gelezen, echt respect! Ik wist niet dat je al zoveel meegemaakt had! Ik wist over het algemeen eigenlijk niet zo heel veel van je, enkel dat je een mooie dame bent die een leuke schrijfstijl heeft! Echt jammer van je baan, maar misschien is het het beste zo! Het zou jammer zijn als je weer in een depressie zou sukkelen en een burn-out zou krijgen! Maar goed om te lezen dat het nu veel beter gaat! Dikke knuffel!

    BeantwoordenVerwijderen
  15. jeetje wat heftig om dit allemaal te lezen. Zo zie je maar dat iedereen onopgemerkt zo veel bagage mee kan sleuren. Maar hallo kun je na gaan hoe enorm sterk je bent. Als je al zo ellendig lang met een depressie rond loopt! Niet veel mensen zouden dan zijn waar jij nu staat na zo veel te hebben meegemaakt. Super goed dat je dit gedeeld hebt en heb het echt met een soort trots gevoel gelezen. Heel veel respect en een hele dikke knuffel <3

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Wat een ontzettend heftig verhaal. Wat dapper dat je dit allemaal met ons durft te delen, respect hoor! Ik ben blij dat het nu beter gaat. Liefs!

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Wat heb je allemaal voor heftige dingen meegemaakt zeg! Goed dat je dit deelt met ons, en ook sterk van je!
    Die eerste foto ziet er bekend uit, Slot Zuylen toevallig ;) ?

    BeantwoordenVerwijderen
  18. wat een heftig verhaal, respect dat je dit deelt met ons! ik ben super blij voor je dat het nu beter met je gaat wantje bent een lieverdje! Voor mij was het jaar 2009 een heftige jaar en heb ik eerlijk gezegd ook nog niet gedeeld op mijn blog.
    xknuf

    BeantwoordenVerwijderen
  19. Wat knap dat je dit hebt geschreven, heftig verhaal! Mijn mond viel open toen ik las dat je zeventien jaar een chronische depressie hebt gehad, echt heel lang. Ik ben blij dat het nu weer beter met je gaat en dat je je goed voelt. Houden zo :)

    BeantwoordenVerwijderen
  20. Wat heb je dat mooi verwoord allemaal. Knap hoor! Blij dat je je nu beter voelt en doet waar je je prettig bij voelt

    BeantwoordenVerwijderen